"خدایا من به تو و به آن چه از رسولان و کتاب‌ها از جانب تو آمدهاند ایمان دارم و سخن جدم ابراهیم خلیل را تصدیق می‌کنم و اوست که این بیت عتیق را بنا نهاده است. به حق آن که این خانه را ساخته و به حق مولودى که در شکم من است ولادت او را بر من آسان گردان"
در این هنگام به فرمان خدا، دیوارهای خانه‌ی خدا (کعبه) شکافت و فاطمه به درون خانه رفت و دیوار به هم بر آمد. فاطمه پس از سه روز بیرون آمد و در حالی که امیرالمؤمنین(ع) را در بغل داشت، گفت من به خانه خدا وارد شدم و از میوههاى بهشتى و بار و برگ آنها خوردم و چون خواستم بیرون آیم هاتفى ندا کرد: "اى فاطمه نام او را على بگذار که او على است و خداوند على الاعلى می‌فرماید من نام او را از نام خود گرفتم و به ادب خود تأدیب‌اش کردم و او را به غامض علم خود آگاه گردانیدم و اوست که بت‌ها را در خانه من می‌شکند و اوست که در بام خانهام اذان می‌گوید و مرا تقدیس و پرستش می‌نماید. خوشا بر کسی که او را دوست داشته باشد و فرمانش را اطاعت کند و واى بر کسى که با او دشمنی کرده و از او نافرمانی کند."
و چنین افتخاری منحصر به فردى که براى على(ع) در اثر ولادت در درون کعبه حاصل شده است برای احدى از عموم افراد بشر به دست نیامده است.
در بعضى روایات آمده است که فاطمه بنت اسد پس از وضع حمل (پیش از آن که به دستور نداى غیبى، نام علی را برای آن حضرت برگزیند) نام وی را حیدر انتخاب کرده بود؛ و چون نام آن حضرت على گذاشته شد، "حیدر" یکی از القاب آن حضرت گردید. از دیگر القاب مشهور آن حضرت " اسدالله، مرتضى، امیرالمؤمنین و اخو رسول‌الله" بوده و کنیه‌های ایشان نیز "ابوالحسن و ابوتراب" است. همچنین فاطمه بنت اسد براى رسول اکرم(ص) نیز به منزله‌ی مادر بوده و از اولین گروهى است که به آن حضرت ایمان آورد و به مدینه مهاجرت نمود و هنگام وفاتش نبى اکرم(ص)، پیراهن خود را براى کفن او اختصاص داد و بر جنازهاش نماز خواند و خود در قبر او قرار گرفت تا وى از فشار قبر آسوده گردد و او را تلقین فرمود و دعا نمود.
|
علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را |
|
که به ماسوا فکندی همه سایه‌ی هما را |
|
دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین |
|
به علی شناختم به خدا قسم خدا را |
|
به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند |
|
چو علی گرفته باشد سر چشمه‌ی بقا را |
|
مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ |
|
به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را |
|
برو ای گدای مسکین در خانه‌ی علی زن |
|
که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را |
|
بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من |
|
چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا |
|
بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب |
|
که علم کند به عالم شهدای کربلا را |
|
چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان |
|
چو علی که میتواند که بسر برد وفا را |
|
نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت |
|
متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را |
|
بدو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت |
|
که ز کوی او غباری به من آر توتیا را |
|
به امید آن که شاید برسد به خاک پایت |
|
چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را |
|
چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان |
|
که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را |
|
چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم |
|
که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را |
|
«همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی |
|
به پیام آشنائی بنوازد و آشنا را» |
|
ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب |
|
غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا |
درباره وبلاگ
