یادم هستش که وزیر مسکن می گفت 70% درآمد ایرانی ها صرف هزینه مسکن میشه و این معنیش این بود که ما 70% از زمان کارمون رو که از بهترین اوقات روز و عمرمون هستش واسه صاحبان مسکن و زمین صرف می کنیم و یا به عبارت دیگه 70% برده حلقه بگوش زمین دارها و صاحبخونه ها هستیم و هرچی در میاریم باید برزیم تو جیب اونا .
وقتی طرح مسکن مهر با تمام معایب و مزایایی که داشت اجرایی شد یه نور امیدی پیدا شد و خوشحال شدیم که با درصد کمتری بردگی می کنیم ، ولی متاسفانه این نور خیلی زود با مواضع و تصمیمات دولت تدبیر و امید! تبدیل به همون ظلمات قبلی شد و دوباره کام دارندگان مساکن چندین گانه شیرین شد که ماشین های پرکننده جیبشون (قشر مستاجر و ضعیف) باید واسه اونا کار بکنن و . . .
تصمیمات دولت تدبیر و امید تا کنون :
افزایش سود وام مسکن مهر
کاهش زمان باز پرداخت وام ها از 20 به 10 سال
تبدیل مسکن های متراژ بالا به متراژ های پایین(تبدیل خونه به لونه)
و . . .
داشتن تعداد بچه بیشتر و رفع فاجعه رشد منفی جمعیت با خونه اجاره ای 40 یا 50 متری چطور ممکنه ؟
اگه من یک میلیون تومن درآمد داشته باشم ، طبق قول وزیر باید 700 هزار تومن بزارم کنار واسه مسکن و با 300 هزار تومن هزینه بهداشت و خوراک و پوشاک و . . . رو تامین کنم!!!!!!
اسم این نوع زندگی رو باید چی بزاریم ؟
دردمون رو به کی بگیم ؟
درباره وبلاگ
